Λίγα λόγια στη μνήμη ενός αδικοχαμένου νέου…

Η είδηση της «δολοφονίας» του 20χρονου Βαγγέλη Γιακουμάκη, φοιτητή της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων, στις 15 Μαρτίου 2015 συγκλόνισε όλη την Ελλάδα. Σελίδες επί σελίδων και άρθρα επί άρθρων γράφτηκαν προσπαθώντας να διερευνήσουν το γεγονός, μην αποφεύγοντας την αναφορά στο φαινόμενο του bullying και τα αίτιά του.
Κανείς δεν μπορεί στα σοβαρά να αναζητήσει την αιτία του κακού σε ρηχές τοποθετήσεις που ψάχνουν για το γονίδιο της βάρβαρης και εγωιστικής, σε βαθμό κανιβαλισμού, ανθρώπινης φύσης. Η επιστήμη δεν το έχει ανακαλύψει και ούτε πρόκειται. Η ανθρώπινη συμπεριφορά σε όλες τις εκφράσεις της είναι ευμετάβλητη συνάρτηση που ανάλογα με τις κοινωνικές συνθήκες αποκτά συγκεκριμένη μορφή.
Σε συνθήκες επομένως, γενικευμένης ανθρωπιστικής κρίσης και ατομισμού, που μοιραία οδηγούν σε αύξηση της εγκληματικότητας και άνοδο των ποσοστών παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς, είναι αναπόφευκτο άτομα με ελαστική συνείδηση και μειωμένα αντανακλαστικά, λόγω κοινωνικών και μορφωτικών καταβολών, να οδηγούνται σε τέτοιες συμπεριφορές. Να βιαιοπραγούν απέναντι στον αδύναμο, τον διαφορετικό. Να μετατρέπονται σε αναμφισβήτητα αποβράσματα που μιμούμενοι το εξουσιαστικό πρότυπο, μεταμορφώνονται άλλοτε στον νταή συμμαθητή στην αυλή του σχολείου, τον στρατοκράτη που βγάζει τα κόμπλεξ του στα καψόνια των νεοσυλλέκτων, το αφεντικό που ταλαιπωρεί τον, τρομοκρατημένο από τον κίνδυνο της ανεργίας, εργαζόμενο, και άλλοτε τον ισχυρό της γης που βομβαρδίζει και διαλύει χώρες, τις κυβερνήσεις που στερούν δικαιώματα και οδηγούν σε απόγνωση το λαό, την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. που εκβιάζει με μεταρρυθμίσεις - απορρυθμίσεις… Ο κατάλογος αυτός είναι ατελείωτος στο άδικο και άνισο καπιταλιστικό σύστημα που επιβάλλει τη βία ως μοντέλο ζωής και μέσο που διασφαλίζει την ύπαρξη και αναπαραγωγή του.
Πρώτες διδάξασες οι ΗΠΑ, ο «νταής» της υφηλίου, ο «μάγκας» που δολοφονεί απρόκλητα νεαρούς αφροαμερικανούς με μόνο κριτήριο το χρώμα του δέρματός τους, δίνει το παράδειγμα οπλίζοντας συμμορίες που οργιάζουν και νέους που πάνοπλοι μπουκάρουν στα σχολεία σπέρνοντας το θάνατο στους συμμαθητές τους.
Απέναντι σε όλα αυτά τα υποκείμενα η μόνη αποτελεσματική στάση είναι το ορθωμένο ανάστημα, το ξεγύμνωμα αυτών των πρακτικών και η συλλογικότητα για στήριξη. Είτε είναι νταήδες και παλικαράδες, είτε είναι πανίσχυροι θεσμοί και στρατοί, αποδεικνύονται θρασύδειλα ανθρωπάκια μπροστά στην ανυποχώρητη αποφασιστικότητα, τη συγκρότηση και τη συλλογικότητα. Συλλογικότητα που ευτυχώς υπάρχει και εκφράστηκε και αυτή τη φορά. Η πλειοψηφία συγκλονίστηκε από τον άδικο χαμό αυτού του νέου ανθρώπου. Ταυτίστηκε με τον πόνο του και αναγνώρισε στην περίπτωσή του συμπεριφορές από τη βία που καθημερινά βιώνει δείχνοντας έμπρακτα διάθεση να ενεργοποιηθεί και να αναμετρηθεί μαζί της. Κι αυτό είναι η ελπίδα που κρατά  ζωντανή τη μνήμη του αδικοχαμένου Βαγγέλη.


Όλγα Πετρούλια