Έρχονται οι ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ

«Μια από τις βασικές  τομές που πρέπει να εφαρμόσει η κυβέρνηση είναι η μεταρρύθμιση του κράτους και της δημόσιας διοίκησης. Κύρια επιδίωξη είναι η δημιουργία μιας αποτελεσματικής διοίκησης, απαλλαγμένης από τις χρόνιες παθήσεις της, η οποία θα συμβάλλει στην ανάπτυξη του τόπου και θα βρίσκεται κοντά στον πολίτη»
(Αντώνης Σαμαράς 20-7-2012).

Είναι τόσοι πολλοί οι εκάστοτε επίδοξοι «μεταρρυθμιστές» και  «εξυγιαντές» της δημόσιας διοίκησης  που, αν δεν υπήρχε η λεζάντα, θα ήταν πραγματικά δύσκολο να βρούμε τον εμπνευστή αυτής της πρότασης.
Βέβαια για τον κ. Σαμαρά οι «χρόνιες παθήσεις» σχετίζονται κυρίως με το δημόσιο υπάλληλο και τις εργασιακές σχέσεις στο δημόσιο, αφού η θεραπεία που προτείνει έχει να κάνει με την αξιολόγηση, την κατάργηση και συγχώνευση φορέων του δημοσίου. Η δέσμευση λοιπόν των 150.000 απολύσεων από το λεγόμενο «κοινωνικό» τομέα του κράτους, παρά τα μεγάλα λόγια, ουδέποτε εγκαταλείφθηκε (γιατί ο «μη κοινωνικός» τομέας: σώματα ασφαλείας, ένστολοι, στρατιωτικοί, δικαστές αν δεν ενισχύεται, παραμένει ως έχει).
Η πρόσφατη ρύθμιση που περιλαμβάνεται στο πολυνομοσχέδιο κύρωσης του μεσοπρόθεσμου 2013-2016 και θέτει σε διαθεσιμότητα υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου είναι μόνο η αρχή που δεν αφήνει κανένα περιθώριο εφησυχασμού. Θα ακολουθήσουν οι καταργήσεις και συγχωνεύσεις φορέων, που καταργούν οργανικές θέσεις και ρίχνουν στην ανεργία χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους εν μιά νυκτί. Με αυτό τον τρόπο το «ταμπού» της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, της περίπου δεδομένης και τακτοποιημένης ζωής, σπάει, η συνεπακόλουθη μείωση των κοινωνικών υπηρεσιών που ταλαιπωρεί καθημερινά τους πολίτες, παραμένει για το σύστημα παγερά αδιάφορη, και τα αρπακτικά του ιδιωτικού κεφαλαίου τρίβουν τα χέρια τους για τα φιλέτα όπως ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, υποδομές, δρόμοι, λιμάνια, που τους ανοίγουν την όρεξη για νέα κέρδη  χωρίς βαρίδια και δεσμεύσεις.
Οι αναμενόμενες αξιολογήσεις δομών, που, σύμφωνα με δημοσιεύματα, θα μειώσουν το δημόσιο κατά 50%, από ό,τι φαίνεται, θα κάνουν τα προηγούμενα σχέδια νέων οργανισμών να ωχριούν και να φαντάζουν πολύ αισιόδοξα. Αξιολογήσεις που, παρά τα ευχολόγια περί δήθεν «συμμαζέματος» του κράτους, «πάταξης της γραφειοκρατίας», «περιστολής δαπανών», το βασικό που θα επιδιώξουν θα είναι οι μαζικές απολύσεις, όπως αυτές κι αν βαφτίζονται: εφεδρεία, διαθεσιμότητα, συνταξιοδοτική ωρίμανση, υποχρεωτικές μετατάξεις. Μπορεί όλοι να απεύχονται, δήθεν, τις απολύσεις, με πρώτο τον, εκ ΔΗΜΑΡ ορμώμενο, αρμόδιο υπουργό Μανιτάκη, που μιλά  μόνο για μετακινήσεις, προσπαθώντας να κατευνάσει την οργή μας, κανείς δεν απαντά όμως τι θα γίνει με το πλεονάζον προσωπικό και την τύχη του.
Οι χιλιάδες αυτοί υπάλληλοι που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα από την κατάργηση των οργανικών τους θέσεων, τόσο στον στενό δημόσιο τομέα, όσο και σε φορείς του Δημοσίου ή από πλεονάζον προσωπικό των τουλάχιστον 200 φορέων που θα καταργηθούν ή θα συγχωνευτούν, θα πρέπει να μετακινηθούν εκεί όπου υπάρχει ανάγκη για προσωπικό (π.χ. εφορίες, νοσοκομεία, ταμεία κ.λπ.) και στην περίπτωση που αρνηθούν, θα απολύονται.
Σε περίπτωση δε που οι διαθέσιμες θέσεις είναι περιορισμένες έναντι των υπό μετάταξη υπαλλήλων, θα επιστρατευτεί η αξιολόγηση προσωπικού που θα οδηγήσει σε εξατομικευμένες απολύσεις, άλλοτε με το στίγμα του επίορκου, που τόσο συχνά λέγεται τελευταία, και άλλοτε με αυτό του «ανίκανου», του «ανάξιου» του «άχρηστου και αχρείαστου». Έτσι, λοιπόν, σχεδιάζεται να επιτευχθεί ο στόχος των 2.000, μέχρι το τέλος του 2012, και των ακόμη 25.000 και 30.000 απολύσεων μέσα στο 2013.
Ως εμπαιγμός, λοιπόν, και μόνο μπορεί να θεωρηθεί η δήλωση του υπουργού διοικητικής μεταρρύθμισης ότι «δεν θα κάνουμε απολύσεις, δεν θα παραβούμε την ισχύουσα νομοθεσία. Θέλουμε να φτιάξουμε μια άλλη διοίκηση. Η διοικητική μεταρρύθμιση δεν έχει χρώμα πολιτικό, δεν μπορεί να κομματικοποιηθεί. Υπάρχει πολιτική δέσμευση της κυβέρνησης και θα προχωρήσουμε», καθώς και αυτή του υφυπουργού Βολουδάκη: «Δεν θα υπάρξουν απολύσεις αλλά μετακινήσεις. Κριτήριο θα είναι το κόστος για το φορολογούμενο και το όφελος για τους πολίτες» («Το Βήμα», 20-7-2012). Πώς αλήθεια θα γίνουν αυτά χωρίς να βρεθούν κάποιοι από εμάς στο δρόμο;
Μέσα σ’ αυτό, λοιπόν, το εφιαλτικό πλαίσιο θεριεύουν και όλα τα σενάρια για την τύχη του Εθνικού Τυπογραφείου και τη δική μας. Σενάρια που εσκεμμένα αφήνονται να κυκλοφορούν θολά και άλλοτε μιλούν για κατάργηση των διοικητικών διευθύνσεων και των υπαλλήλων τους, άλλοτε μιλούν για μετακίνηση των τεχνικών διευθύνσεων και των τεχνικών υπαλλήλων ή ακόμα και για δημιουργία Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου, με αβέβαιο μέλλον, που ισοδυναμεί με κλείσιμο.
Όποιο τελικά και αν αποδειχθεί το επικρατέστερο σενάριο, το σίγουρο είναι ότι αυτή τη στιγμή στους κόλπους της κυβέρνησης υπάρχει τεράστια πίεση προκειμένου να εξασφαλιστούν χρήματα για τους δανειστές και να σπάσει το ενοχλητικό καθεστώς της μονιμότητας, της μόνιμης και σταθερής δουλειάς. Θέλουν να διαλύσουν το αγκάθι των χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, που αν και τρομερά αποδυναμωμένοι συνδικαλιστικά, παραμένουν ισχυρή ομάδα με στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα κατάλοιπα «άλλων εποχών», αποτελώντας παραφωνία στον «εργασιακό μεσαίωνα» που ετοιμάζουν. Αυτό πρέπει να σπάσει και η τρόικα πιέζει.
Οι νέες δομές, οι απολύσεις, η εφεδρεία είναι θέματα που ενοποιούν  όλο το δημόσιο και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστούν με μαζική απάντηση όλων των δημοσίων υπαλλήλων, πέρα από συντεχνίες και χωρίς αυταπάτες για το τι περιθώρια έχει ο κάθε κλάδος και ο κάθε χώρος να επιτύχει. Βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι και όλοι μαζί πρέπει να απαντήσουμε. Πρέπει να σπάσει κάθε αυταπάτη ότι δήθεν κάποιοι θα τη γλυτώσουν και μάλιστα χωρίς να κάνουν και τίποτα.

ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ  ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΘΕΙ ΚΑΜΙΑ  ΘΕΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ