Η ιστορία του Ταμείου, τα τελευταία 30-35 χρόνια, είναι
γεμάτη από Γολγοθάδες. Δικαστικούς και διοικητικούς
και, επομένως, λειτουργικούς. Όπως όλοι γνωρίζουμε, το ΤΑΠΕΤ υπήρξε το πεδίο
χρόνιων εσωτερικών αντιθέσεων, που συχνά
μετατρέπονταν σε έναν, άλλοτε υπόγειο και άλλοτε απροκάλυπτο, πόλεμο, με
κατάληξη πάντοτε την εξασθένιση της εικόνας του και εν τέλει την υπονόμευση.
Πεδίο όπου θριάμβευσε ο πανταχού παρών δικομματισμός, ενισχυμένος ή και εκ
παραλλήλου –κατά περίπτωση– από προσωπικές συμπλεγματικές συμπεριφορές,
ιδιοτέλειες, μωροφιλοδοξίες και εμπάθειες μερίδας εναλλασσόμενων διοικούντων,
αλλά και κάποιων μελών. Και για όλα τούτα, τόσο τα εκάστοτε επιτελεία του δικομματισμού, όσο και οι κατά καιρούς πολιτικές ηγεσίες του
Εθνικού Τυπογραφείου (οι τελευταίες για την ανοχή ή την αναποφασιστικότητά τους
–κάποιες ίσως και για αρνητική συνέργεια), φέρουν βαριές ευθύνες.
Σε κάθε φάση όλων αυτών των
χρόνων μια δράκα μελών (όχι πάντοτε οι ίδιοι), απευθυνόμενοι στις όπου δει εποπτεύουσες Αρχές ή προσφεύγοντας στα
δικαστήρια (αφορμές πάντοτε υπήρχαν ή εφευρίσκονταν), φρόντισαν (χάρη και στην ανοχή ή στον
καταγέλαστο ερασιτεχνισμό όσων υπεύθυνων όφειλαν να προστατέψουν το Ταμείο) να
εμφανίζουν προς τα έξω μια απαξιωμένη εικόνα για το ΤΑΠΕΤ.
Από την άλλη πλευρά, είναι
γεγονός ότι υπήρξαν τομές, που οδήγησαν στην αναδιοργάνωση και στη λειτουργία του Ταμείου με κανόνες. Όπως
επίσης, είναι γεγονός ότι, γι’ αυτό εργάστηκαν φιλότιμα αρκετά μέλη που υπηρέτησαν στο Ταμείο. Δυστυχώς,
όμως, τα μικροπολιτικά και προσωπικά παιχνίδια, εις βάρος του συνόλου των
μελών, ουδέποτε έλειψαν. Και μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, κάποιοι ιθύνοντες,
αντί να αλλάξουν ρότα, αναδείχτηκαν σε
αντάξιους συνεχιστές της μακράς αρνητικής παράδοσης. Το δικαίωμα του μέλους, έφτασε στο σημείο,
άλλοτε συγκαλυμμένα και άλλοτε απροκάλυπτα, να μετατρέπεται σε ψηφοθηρικό ρουσφέτι ή σε μέσο
παραγοντισμού. Και όλα αυτά πίσω από κούφιες διακηρύξεις ότι το ΤΑΠΕΤ είναι δήθεν «υπεράνω
κομμάτων»!
Σε ό,τι αφορά το φλέγον ζήτημα
της βιωσιμότητας του Ταμείου: επί σειρά ετών, είχαν γίνει αλλεπάλληλες, λυσσαλέες προσπάθειες να καταργηθούν οι
δημοσιεύσεις των εταιρειών στο ΦΕΚ. Αυτές οι προσπάθειες, έφτασαν πρόσφατα να προσλάβουν τη μορφή
απαίτησης από τον ΟΟΣΑ, που έσπευσε ασμένως να υλοποιήσει ο υπουργός
Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Κ. Μητσοτάκης, προωθώντας προς ψήφιση από τη Βουλή την κατάργηση, από 1ης
Ιουλίου 2014, της υποχρέωσης δημοσίευσης στο ΦΕΚ των τροποποιήσεων καταστατικού
και των ετήσιων ισολογισμών Α.Ε. και ΕΠΕ. Αυτό θα σημάνει και τον οριστικό
θάνατο του ΤΑΠΕΤ.
- Τυχαία, άραγε, προηγήθηκαν πριν από δύο χρόνια, οι καταγγελίες κατά προσώπων για τη διαχείριση του Ταμείου και όσα κωμικοτραγικά ακολούθησαν; (Θυμίζω το σχετικό ολοσέλιδο άρθρο τούτης της εφημερίδας το Νοέμβριο του 2011, αλλά και τα αγωνιώδη παλαιότερα πρωτοσέλιδα τον Ιούλιο του 2004 και τον Φεβρουαρίου του 2005).
- Τυχαία ήρθε στην επιφάνεια η δικαστική απόφαση, με την οποία κατέπεσε ο προηγούμενος κανονισμός; (Θεωρώ επιτυχία το γεγονός ότι κατορθώθηκε να εγκριθεί νέος κανονισμός, ο οποίος και ισχύει σήμερα).
- Τυχαία δυσκολεύονται ή αρνούνται οι επίτροποι να υπογράφουν τα εντάλματα;
- Από κοντά και ο οδοστρωτήρας του «κουρέματος», που εξαφάνισε ετσιθελικά το μεγαλύτερο μέρος του αποθεματικού του.
- Ως αποκορύφωμα, έρχεται τώρα το τελειωτικό χτύπημα.
Απέναντι σ’ αυτή την απειλή, τι
έχουμε να αντιπαραθέσουμε; Μια άκρως απαξιωμένη –για την ακρίβεια
εξευτελιστική– εικόνα του Ταμείου, με την πλειονότητα των μελών –ως συνήθως–
απλούς θεατές, περιμένοντας (μάταια) τη «σωτηρία» που δεν θα ’ρθει, από
κομματικούς «σωτήρες» που έχουν πια
ισοπεδωθεί. Συμπερασματικά: Το Ταμείο υπονομεύθηκε πρωτίστως εκ των έσω, και
την κρίσιμη στιγμή αποδεικνύεται, όχι
μόνο ανίσχυρο (για αντικειμενικούς λόγους) απέναντι στην καταιγίδα, αλλά και φορτωμένο με τα βαρίδια μιας χρεωκοπημένης
εικόνας.
Και ενώ από τα κατά καιρούς
αίσχη, ελάχιστα έχουν φτάσει μέχρι τη δημόσια, κυρίαρχη διαδικασία των γενικών συνελεύσεων (πάντοτε εν ονόματι του
«ήρεμου κλίματος»!), οι εκάστοτε πυγμαίοι υπονομευτές απολαμβάνουν στο
απυρόβλητο τα «έργα» τους. Κι άμα λάχει εμφανίζονται –έμμεσα ή άμεσα– και ως τιμητές.
Κατ’ ευτυχή συγκυρία, ορίστηκε
ήδη Γενική Εκλογο-απολογιστική Συνέλευση, όπου ελπίζουμε ότι δεν θα περάσει στα μουγκά το κυρίαρχο ζήτημα
της βιωσιμότητας ή μη του Ταμείου. Το δικαίωμα στην ουσιαστική πληροφόρηση δεν είναι ατομικό
και δεν αποτελεί προνόμιο κανενός, αλλά υποχρέωση απέναντι σε όλα τα μέλη. Κι αυτή η υποχρέωση
εκκρεμεί ήδη από την προηγούμενη Γ.Σ. της 20ης Σεπτεμβρίου 2012, όταν συζητήσαμε την τροποποίηση του
καταστατικού, αλλά και πάλι τα ζητήματα της
λειτουργίας του Ταμείου, παραπέμφθηκαν στις καλένδες. Ωστόσο, αυτό το χρόνιο
και κραυγαλέο έλλειμμα, όσο
κουκουλώνεται τόσο περισσότερο στοιχειώνει το «σήμερα».
Με ευχαριστίες για τη φιλοξενία
Ν. Θεοδόσης – Φεξούλης
Συνταξιούχος – Μέλος του ΤΑΠΕΤ
