Τα εν οίκω και… εν δήμω | Δεν πέφτουμε στην παγίδα της… χρησιμότητας



Η κυβέρνηση και η τρόικα, στο πλαίσιο των επιδιώξεών τους για άμεσες απολύσεις στο δημόσιο, κάνουν λόγο άλλοτε για 20, άλλοτε για 800  φορείς και οργανισμούς του δημοσίου (συμπεριλαμβάνοντας κάποιες φορές και το Εθνικό Τυπογραφείο), που «δεν έχουν αντικείμενο», που δεν είναι «χρήσιμοι» και ως εκ τούτου πρέπει να κλείσουν και οι εργαζόμενοί τους να βρεθούν στο δρόμο. Το τι εννοεί βέβαια η τρόικα κάνοντας λόγο για φορείς χωρίς αντικείμενο το καταλαβαίνουμε βλέποντας να κλείνουν σχολεία, νοσοκομεία, την ΕΡΤ ή ακόμα και τα… Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα.

            Είναι φανερό ότι η όλη συζήτηση περί «χρησιμότητας», «παραγωγικότητας» και «αξιολόγησης» δεν είναι τίποτα άλλο παρά πρόφαση, στάχτη στα μάτια, προκειμένου οι απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων να νομιμοποιηθούν στη λαϊκή συνείδηση, όσο βέβαια αυτό μπορεί να γίνει σε μια κοινωνία φτώχειας και ανεργίας, όπου χιλιάδες οικογένειες ζουν από το μισθό ενός δημοσίου υπαλλήλου ή ενός συνταξιούχου.

            Καθόλου δεν εμπόδισε το κλείσιμο νοσοκομείων το γεγονός ότι καθημερινά εξυπηρετούσαν εκατοντάδες ασθενείς και οι εργαζόμενοι τους δούλευαν εντατικά και χωρίς ρεπό. Καθόλου δεν εμπόδισε τη διαθεσιμότητα εκπαιδευτικών το ότι διέθεταν μεταπτυχιακά και διδακτορικά και καθημερινά δίδασκαν 2500 παιδιά που πανελλαδικά είχαν επιλέξει τις αντίστοιχες ειδικότητες, οι οποίες και καταργήθηκαν τον περασμένο Ιούλιο σε μια νύχτα με ένα μόνο άρθρο νόμου. Καθόλου δεν σταμάτησε το «μαύρο» της ΕΡΤ το γεγονός ότι ενημέρωνε και ψυχαγωγούσε εκατομμύρια νοικοκυριά από άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Τελευταία με την κατάθεση σχετικού νομοσχεδίου άνοιξε και πάλι η συζήτηση περί δημοσίευσης στο ΦΕΚ των ισολογισμών των εταιρειών, ενώ έχει τεθεί και το ζήτημα των τευχών Δ.Δ.Σ. Καθ’ υπόδειξη του ΟΟΣΑ η κυβέρνηση χαρίζει στις εταιρείες περί τα 37.880.000 ευρώ, σύμφωνα με τις προβλέψεις του προϋπολογισμού του 2014, στο όνομα δήθεν της διευκόλυνσης της «επιχειρηματικότητας», που κάθε άλλο παρά η δημοσιότητα στο Εθνικό Τυπογραφείο εμποδίζει. Να χαριστούν προς το παρόν για να ξαναδοθούν πιθανόν –θα διακινδυνεύσουμε τη πρόβλεψη– στο μέλλον σε ιδιώτη, αυτή τη φορά, όταν πλέον το σύστημα των αναρτήσεων στο Γ.Ε.ΜΗ. θα βρεθεί σε αδιέξοδο λόγω των δυσλειτουργιών του, αφού ήδη αυτή τη στιγμή έχουν καταγραφεί πολύμηνες καθυστερήσεις εγείροντας ακόμα και δικαστικές διαφορές.

            Ωστόσο, όλη αυτή η συζήτηση όπως κι αυτή και για μια σειρά άλλων ζητημάτων, όπως το αν έχει δουλειά η εκτυπωτική μονάδα, το αν έχει έσοδα το Εθνικό Τυπογραφείο, αφορούν την καθημερινότητά στο χώρο δουλειάς μας και δικαίως μας απασχολούν, εντάσσονται στο πλαίσιο της φιλολογίας περί «χρησιμότητας» και δικαίως μας ανησυχούν. Κρούουν τον κώδωνα της απαξίωσης της δουλειάς μας και σε αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των απολύσεων, των κλεισιμάτων και των διαθεσιμοτήτων είναι ανησυχητικά. Παρόλα αυτά γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το ζήτημα του αντικειμένου της υπηρεσίας είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών αποφάσεων και με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να αποτελεί τη δαμόκλειο σπάθη που, συνειδητά και κατ’ επιλογή, η κυβέρνηση κραδαίνει απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας. 

Το δικαίωμά μας λοιπόν στη δουλειά διεκδικείται ως τέτοιο και όχι σε συνάρτηση με το τι εννοεί ή επικαλείται κάθε φορά η κυβέρνηση ως δικαιολογία για προειλημμένες αποφάσεις της. Η προσπάθεια ν’ αποδείξουμε κάθε φορά πόσο «χρήσιμοι» είμαστε, προκειμένου να πλασαριστούμε στις πίσω θέσεις των υπό απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, είναι παγίδα. Τα πάντα κρίνονται με άλλους όρους και άλλα κριτήρια. Αποδεχόμενοι τ’ ότι αν είμαστε «χρήσιμοι» έχουμε και δουλειά, αποδεχόμαστε προφανώς και το… αντίστροφο και μάλιστα σε μια άνιση συζήτηση που άλλοι παίρνουν τις αποφάσεις και καθορίζουν τους όρους. Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμά μας στη δουλειά ως το δικαίωμά μας στην επιβίωση. Ως εκ τούτου θεωρούμε ότι το να μπορούμε να ζούμε από τη δουλειά μας είναι αναφαίρετο και καθόλου εξαρτώμενο από τις όποιες πολιτικές δεσμεύσεις και σχεδιασμούς.

Όλγα Πετρούλια