Μύθοι και ψέματα για τις διαθεσιμότητες



-      «Περισσεύουν» όντως οι χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι που βγήκαν ή πρόκειται να βγουν σε διαθεσιμότητα;
Οι τομείς των δημοσίων υπηρεσιών, που αυτή τη στιγμή έχουν δεχθεί το μεγαλύτερο βάρος της διαθεσιμότητας, δίνουν από μόνοι τους την απάντηση. Η παιδεία, η υγεία, οι κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων, όλοι οι τομείς που αποτελούσαν μέχρι πρόσφατα τον κορμό του κράτους πρόνοιας έχουν μπει στο στόχαστρο και η επιλογή τους δεν είναι τυχαία. Κανείς δεν περισσεύει από το σχολείο που αδυνατεί να καλύψει τις ώρες διδασκαλίας και το ολοήμερο πρόγραμμα, κανείς δεν περισσεύει από τα νοσοκομεία των ανύπαρκτων νοσηλευτών και υλικών. Κι αυτό το ξέρει και η κυβέρνηση αφού κάποιες από αυτές τις θέσεις θα τις καλύψει αναγκαστικά από τα προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας» των 6-8 μηνών και 425 ευρώ μικτών!

-      Θα είναι πιο λειτουργικό και πιο αποτελεσματικό το κράτος στη μετά τις διαθεσιμότητες εποχή; Η «αξιολόγηση» θα αναβαθμίσει τη ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών;
Αλήθεια, ο μαθητής, που στα μισά του λυκείου διαπιστώνει ότι η ειδικότητα που ήθελε να ακολουθήσει δεν υπάρχει πια, κρίνει πιο λειτουργικό και πιο αποτελεσματικό το τεχνικό λύκειο μετά την κατάργηση των  2.122 εκπαιδευτικών; Είναι πιο λειτουργικό για τον ασθενή να πρέπει να πάει σε άλλο νοσοκομείο, πιθανόν και σε άλλο νομό, όταν αυτό που είναι στη γειτονιά του ή στην πόλη του κλείνει; Είναι πιο αποτελεσματικό το Πανεπιστήμιο χωρίς βιβλιοθηκονόμους και χωρίς εργαζόμενους στη γραμματεία και στα εργαστήρια; Θα βελτιωθεί η σίτιση και η στέγαση των παιδιών μας αν απολυθούν οι υπάλληλοι στη Φοιτητική Μέριμνα;
Με την αξιολόγηση δε ο πιο «κατάλληλος» υπάλληλος θα είναι ο εφοριακός που πιάνει το στόχο στην είσπραξη των εσόδων, ο ελεγκτής στα λεωφορεία που δεν διστάζει να σε πετάξει στο δρόμο όταν δεν έχεις λεφτά για εισιτήριο, όπως έγινε στις 13 Αυγούστου με αποτέλεσμα τον τραγικό και άδικο θάνατο του 19χρονου Θανάση Καναούτη, ο υπάλληλος της ΔΕΗ που με ζήλο θα κόβει το ρεύμα όταν δεν έχεις πληρώσει τα χαράτσια… Αυτή είναι η αναβάθμιση που οραματίζονται.

-      Θα ωφεληθεί οικονομικά το κράτος από τις διαθεσιμότητες;
Το ζήτημα του δημοσιονομικού κόστους πλέον δεν αναφέρεται ως επιχείρημα ούτε καν από κυβερνητικά στελέχη. Ακόμα και ο υπουργός διοικητικής μεταρρύθμισης  σε συνάντησή του με εκπροσώπους της ΑΔΕΔΥ στις 10/7/2013, σύμφωνα με τον τότε αντιπρόεδρο της ΑΔΕΔΥ Δημήτρη Μπράτη, ανέφερε: «Η τρόικα επιμένει στις απολύσεις για να σπάσει το ταμπού της μονιμότητας στο δημόσιο αλλά και για λόγους πολιτικής τιμωρίας». Στόχος είναι η μόνιμη και σταθερή δουλειά, η τρομοκράτηση και η υποταγή των εργαζομένων στο δημόσιο και όχι μόνο. Επομένως τα επιχειρήματα περί «νοικοκυρέματος», που πιθανόν και να χρειάζεται σε κάποιες περιπτώσεις, είναι απλά προφάσεις.

-      Θα υπάρξει αξιοκρατία κατά τη διαθεσιμότητα-κινητικότητα;
Όταν ολόκληροι κλάδοι και ειδικότητες καταργούνται οριζόντια και αδιακρίτως, η  ίδια η  πραγματικότητα διαλύει όλες τις αυταπάτες. Όταν το μόνο κριτήριο για να χάσει κάποιος τη δουλειά του είναι ο κλάδος στον οποίο εργάζεται ή η σχέση εργασίας που έχει (μόνιμος ή ΙΔΑΧ) καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο ούτε καν ψηγμάτων αστικής δικαιοσύνης και αντικειμενικότητας. Τα δε κριτήρια εξαίρεσης, αξιολόγησης και μοριοδότησης των υπό κινητικότητα ή διαθεσιμότητα συναδέλφων μας ποικίλλουν κατά περίπτωση, με αποτέλεσμα διαφορετικά να μοριοδοτείται και να βαθμολογείται ο υπό διαθεσιμότητα εκπαιδευτικός, ο σχολικός φύλακας, ο διοικητικός υπάλληλος ΙΔΑΧ, ο εργαζόμενος στα νοσοκομεία, ο διοικητικός υπάλληλος των ΑΕΙ-ΤΕΙ. Η δικαιοσύνη και η ισότητα σε όλο της το μεγαλείο…. Κατακερματίζονται οι εργαζόμενοι και κυριαρχεί ο ανταγωνισμός και η λογική «ο θάνατός σου η ζωή μου». Η αξιολόγηση δεν είναι παρά πρόσχημα και νομιμοποίηση των απολύσεων και γίνεται λάστιχο προκειμένου να προκύψουν τα νούμερα που η τρόικα επιβάλλει.

-      Αν είναι έτσι τα πράγματα πού είναι ο κόσμος; Πού είναι οι χιλιάδες απολυμένοι;
Κάθε κλάδος που μπαίνει στο στόχαστρο των απολύσεων αντιστέκεται και υπερασπίζεται σθεναρά το δικαίωμά του στη δουλειά. Μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις, περισσότερο ή λιγότερο μαζικές, γίνονται σχεδόν καθημερινά κόντρα στην επίθεση και την ισοπέδωση της ζωής μας. Ωστόσο, η συνολικοποίηση των αγώνων αυτών δεν έχει γίνει. Η απάντηση που πρέπει να δοθεί δεν δόθηκε ακόμα και τα ερωτήματα που προκύπτουν και βασανίζουν όλους μας είναι πολλά: φταίει ο κόσμος; φταίνε οι ηγεσίες;
Το ότι το σύστημα και η κυβέρνησή του έχει την πρωτοβουλία, είναι γεγονός. Το ότι διαθέτει όλους τους ιδεολογικούς, πολιτικούς, κατασταλτικούς και άλλους μηχανισμούς ελέγχου για να παραλύει και να αδρανοποιεί τις αντιστάσεις, είναι επίσης γεγονός. Το ότι συνειδητά και επί σειρά ετών οι συνδικαλιστικές ηγεσίες καλλιέργησαν την λογική της ανάθεσης και της εξουσιοδότησης σε τρίτους  και έγινε η κυρίαρχη στον κόσμο είναι επίσης αναμφισβήτητο. Το ότι αυτές ανατροφοδοτούνται και αναπαράγονται ώστε να μην γίνεται καμία προετοιμασία για κάτι άλλο είναι πάλι γεγονός.
Με αυτά τα προβλήματα είμαστε τώρα αντιμέτωποι κι αυτό που απαιτείται είναι κάτι πραγματικά μεγάλο για να δοθεί η απάντηση. Απαιτείται να προταχθεί το κόστος του αγώνα και της αντίστασης έναντι του κόστους της υποταγής ή της αναμονής, η ανάγκη μεγαλύτερων θυσιών έναντι του αγώνα της μιας ριξιάς, η ανάγκη οργάνωσης της αντίστασης έναντι της απάντησης στο «εδώ και τώρα».  

Άρα λοιπόν η απάντηση στο πού είναι ο κόσμος είναι ότι ο κόσμος είναι εκεί που αντέχει, εκεί που μπορεί. Κι έχει ήδη κάνει πάρα πολλά, τα οποία όμως δυστυχώς δεν είναι αρκετά.