Με αφορμή τους αγώνες των διοικητικών υπαλλήλων ΑΕΙ

Ο αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων κράτησε πάνω από τρεις μήνες. Η συγκυβέρνηση προχώρησε στο σταδιακό τέλος των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και όλοι γνωρίζουμε ποιος ήταν ο στόχος της. Αλλά από την άλλη μεριά η κοροϊδία ήταν κατάφωρη. 

Με αυτό τον τρόπο κι όταν μετά από τη διαθεσιμότητα, θα φτάσουμε στο τραγικό αποτέλεσμα ένας διοικητικός υπάλληλος τμήματος ΑΕΙ, να αναλαμβάνει την γραμματειακή υποστήριξη 3000 φοιτητών, φαίνεται καθαρά πού οδηγούν οι εξελίξεις. Όλα είναι ανοιχτά στο γενικότερο ξεπούλημα και στην ασύστολη ιδιωτικοποίηση που θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος, φτάνοντας στο σημείο να θυσιαστεί το αγαθό της παιδείας προς χάριν του κεφαλαίου.

Η πίεση που δέχθηκαν οι διοικητικοί υπάλληλοι των ΑΕΙ ήταν τεράστια, ωστόσο αποτέλεσαν σημαντικό αγωνιστικό παράδειγμα για τους υπόλοιπους δημόσιους υπαλλήλους. Η συγκυβέρνηση επιστράτευσε καθετί προκειμένου να επιτύχει τον στόχο της. Η απεργία, από μια δικαιοσύνη που είναι εύλογο ότι υπηρετεί το σύστημα, κρίθηκε παράνομη, όχι όμως και καταχρηστική.

Παράλληλα με τις εξελίξεις στα ΑΕΙ, ένα νέο περιστατικό έλαβε χώρα. 

Η καταγγελία σύμβασης εκπαιδευτικού του Κολλεγίου Αθηνών, που έπιασε τον γιο του Σαμαρά και ανιψιό του διευθυντή του κολλεγίου, να αντιγράφει σε διαγώνισμα. Το ΚΥΣΔΕ (Κεντρικό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης) μετά από ετήσια αναβολή να εξετάσει τη νομιμότητα και καταχρηστικότητα της καταγγελίας και μετά από δικαστική απόφαση, μόλις την Πέμπτη 27/11 συνεδρίασε. Δέχτηκε όμως την απόσυρση των αιρετών μελών της ΟΙΕΛΕ από τη συνεδρίαση, μετά από απαίτηση των νομικών εκπροσώπων του κολλεγίου. Σύμφωνα με ανακοίνωση της ΟΙΕΛΕ «η υπόθεση αυτή για τη γνωστή επιχειρηματική ομάδα που δρα στο χώρο της εκπαίδευσης δεν είναι συνηθισμένη, αλλά χρησιμεύει ως “οδηγός” για τη διάλυση της εκπαιδευτικής νομοθεσίας και το γκρέμισμα των εκπαιδευτικών αντιπροσωπευτικών θεσμών. Μάλιστα, η αποβολή εκπροσώπων των εργαζόμενων καθ’ υπόδειξιν της εργοδοτικής πλευράς από συλλογικό όργανο είναι μοναδική στα χρονικά της Μεταπολίτευσης και είναι βέβαιο ότι θα απασχολήσει ολόκληρο το οργανωμένο κίνημα της εργασίας».

Από την άλλη μεριά, οι εξελίξεις στον χώρο της υγείας: με τον υπουργό υγείας να απειλεί ανοιχτά, ξεπερνώντας κάθε όριο φτηνού θράσους, δηλώνοντας ότι θα ήταν ευχαριστημένος με σύνταξη 360 ευρώ, με τους χειρισμούς του στον χώρο των φαρμάκων και την αντικατάσταση κατοχυρωμένων φαρμάκων από γεννόσημα και να καθιστά τις ομάδες ασθενών υψηλού κινδύνου, κυρίως των καρκινοπαθών, στο περιθώριο. 

Ακόμα και το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια “παγώνει” προσωρινά, μετά τις αντιδράσεις «γαλάζιων» βουλευτών και τις απειλές αφορισμού του σκοταδιστή Σεραφείμ για όποιον βουλευτή το ψηφίσει. Ενώ  το περιεχόμενο του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, στο οποίο θα πραγματοποιηθεί μόνο μία προσθήκη, η οποία ναι μεν θα περιέχει αυστηρές ποινικές κυρώσεις για πράξεις βίας και ιδίως για ρίζες και καταγωγή, δείχνει μια τεράστια εξάπλωση σκοταδισμού σε κάθε πτυχή της ανθρώπινης ύπαρξης, χωρίς μια περαιτέρω ουσιαστική αναδιάρθρωση με σεβασμό στον παγκόσμιο πολιτισμό. 

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να ζούμε επαναπαυμένοι. Οι εποχές χαλάρωσης έχουν περάσει. Η πελατειακή εκδούλευση κάποιων συνδικαλιστικών παραγοντίσκων έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

Τις τελευταίες ημέρες κυκλοφόρησε η είδηση ότι ο “ξαφνικός θάνατος” της ΕΡΤ, θα εφαρμοσθεί και σε άλλες δημόσιες υπηρεσίες. Επινοήσανε και τον όρο “ξαφνικό θάνατο”. Βαρύγδουπες φράσεις και εκφράσεις που υπερτονίζουν το αδιέξοδο της συγκυβέρνησης, της τρόικα, του ίδιου του σάπιου συστήματος που αλέθει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ζωή. Η απειλή αφορά πλέον το σύνολο των εργαζομένων του δημοσίου, καθώς ο ιδιωτικός τομέας είναι ήδη τελειωμένος.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο μόνος δρόμος είναι η αντίσταση και η κατά μέτωπο σύγκρουση με τους υπόλογους του χρηματοπιστωτικού συστήματος, του μεταλλαγμένου καπιταλισμού που βιώνουμε στην πιο ακραία του μορφή.

Η συγκυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου είναι ο καθρέφτης της μεταλλαγμένης καπιταλιστικής παράνοιας του δυτικού κόσμου. Για την τρόικα και την Μέρκελ οι απολύσεις είναι το μοναδικό δημοσιονομικό μέσο, ενώ τα success story του Σαμαρά έχουν αποδειχτεί παντελώς γελοία. Η φράση της Μέρκελ “δεν πρόκειται να γίνει διαπραγμάτευση” είναι παγιωμένη κάθε φορά που πρόκειται να γίνει συνάντηση με τον Σαμαρά και οι απολύσεις γίνονται μονόδρομος και ζήτημα τιμής για την τρόικα που διατυμπανίζει ότι με αυτό τον τρόπο σπάει το ταμπού της μονιμότητας. Την ίδια στιγμή ο πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντάισεμπλουμ ζητά από τους Έλληνες νέες θυσίες και υλοποίηση δεσμεύσεων. 

Φέρνουν σαν παράδειγμα προόδου και εξόδου από την κρίση την Ιρλανδία. Ένα παράδειγμα που λένε ότι πρέπει να ακολουθήσουμε. Η Ιρλανδία όμως είναι μια χώρα ρημαγμένη, ναι μεν ως προς το κεφάλαιο “υγιής”, κοινωνικά όμως κατεστραμμένη, με μεγάλο ποσοστό, κυρίως νέων, να έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό.

Το σύστημα καταπατάει τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα. Έχει μετατρέψει δεξιούς πολιτικούς, ανέκαθεν εντεταλμένους του κεφαλαίου, σε φοροεισπράκτορες, παίζοντας επικίνδυνα με τη φωτιά και χρησιμοποιεί την ακροδεξιά και τα νεοναζιστικά παρακλάδια ως ανάχωμα και αποπροσανατολιστικό εργαλείο των μαζών. Η Ελλάδα είναι ακραίο τραγικό παράδειγμα… 

Ο αγώνας πρέπει να είναι συνεχόμενος. Το πρόβλημα δεν το λύνουν ούτε η ΑΔΕΔΥ, ούτε η ΓΣΕΕ, με μια στάση εργασίας ή με μία ημέρα απεργίας. Ένα εθνικό ολοκληρωτικό εργασιακό black out με χρονική διάρκεια, με την έννοια της πανεθνικής εργασιακής κινητοποίησης, ως παράδειγμα για μια αντίστοιχη παγκόσμια, δεν είναι “ουτοπία”, όπως αρέσκονται να λένε οι συμβιβασμένοι, είναι η μοναδική ρεαλιστική λύση.

Παναγιώτης Τζίνος