Να ξαναχτίσουμε τον συνδικαλισμό

Οι επίσημες συνδικαλιστικές ηγεσίες  ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ έχουν πλέον ξεφτίσει. Αλήθεια, τι αντιπροσωπεύουν σήμερα, μετά από τρία χρόνια αβυσσαλέας επίθεσης; Τι αντιπροσωπεύει π.χ. το 36% της ΠΑΣΚΕ στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, όταν στην κοινωνία το ΠΑΣΟΚ μόλις φτάνει το 6%; Έχουν χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας και έχουν πάψει εδώ και πολύ καιρό –αν ήταν ποτέ– να αποτελούν την πλειοψηφική ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι πολιτικές και οι τακτικές τους έχουν μετατρέψει τον επίσημο συνδικαλισμό σε παράρτημα των αστικών κομμάτων, έφεραν τους εργαζομένους σε διάλυση και αποσυγκρότηση και την κατάσταση εκεί που είναι σήμερα. Έχουν αποδειχθεί ανήμπορες και απρόθυμες να σταθούν κόντρα στην στρατηγική επίθεση που έχει εξαπολύσει το σύστημα ενάντια στους εργαζόμενους και τις κατακτήσεις τους. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η αναπαραγωγή τους ως στρώμα, ως διαμεσολαβητή, ως ιμάντα μετάδοσης της αστικής πολιτικής στο συνδικαλιστικό κίνημα, γι’ αυτό και νοιώθουν πολύ πιο άνετα στα υπουργικά και βουλευτικά γραφεία, παρά στους δρόμους και τους αγώνες.

Ο πραγματικός συνδικαλισμός δεν είναι συνδιαχείριση και συντεχνιακός ευνουχισμός, είναι διεκδίκηση. Ιστορικά, με τους πολύπλευρους αγώνες του, ο συνδικαλισμός αποτελεί –ή τουλάχιστον θα έπρεπε να αποτελεί– σχολείο για τις επερχόμενες κοινωνικές αλλαγές. Και φυσικά ο συνδικαλισμός δεν είναι απολιτικός, είναι ταξικός και υπερασπίζεται την εργατική τάξη έναντι του στρατηγικού της αντιπάλου, του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του. Όσο η επίθεση μεγαλώνει, μεγαλώνουν αντίστοιχα και οι απαιτήσεις και είναι στοίχημα να αποκτήσουν η συλλογικότητα και η διεκδίκηση το πραγματικό τους νόημα, η απεργία την αξιοπιστία της και η οργανωμένη πάλη την εμπιστοσύνη μας. Αυτό οραματιζόμαστε και γι’ αυτό παλεύουμε.