Παράνομες πλέον όλες σχεδόν οι απεργίες και με… νόμο

Η κυβέρνηση προωθεί αλλαγές στον συνδικαλιστικό νόμο. Είναι φανερό ότι ο ισχύων νόμος 1264/1982 εξέφραζε τον ταξικό συσχετισμό του πρώτου χρόνου διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ήταν αποτέλεσμα πίεσης ενός ισχυρού και μαχητικού εργατικού κινήματος και προϊόν συμβιβασμού εκ μέρους του συστήματος, τον οποίο τώρα δεν νοιώθει καθόλου αναγκασμένο να τηρεί. 

Σύμφωνα λοιπόν με δημοσιεύματα, μεταξύ των αλλαγών στον τρόπο και τις πηγές χρηματοδότησης των συνδικαλιστικών οργανώσεων και του τρόπου χορήγησης των συνδικαλιστικών αδειών, συζητά, κι αυτό κατά τη γνώμη μας είναι και το πιο σημαντικό, την επανεξέταση του τρόπου λήψης των αποφάσεων προκήρυξης απεργιακών κινητοποιήσεων. Η προκήρυξη απεργίας, για να είναι νόμιμη, θα πρέπει να έχει υπερψηφιστεί από το 50%+1 των μελών του συνδικάτου και όχι των παριστάμενων στην, με απαρτία, γενική συνέλευση, καθιστώντας, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, σχεδόν αδύνατη την προκήρυξη «νόμιμης» απεργίας σε σωματεία με πολλά εγγεγραμμένα, αλλά όχι ενεργά, μέλη. Επίσης, εξετάζεται η επαναφορά της ανταπεργίας (λοκ άουτ), της δυνατότητας, δηλαδή, του εργοδότη να προβαίνει σε κλείσιμο της επιχείρησης σε περιπτώσεις απεργιών διαρκείας των εργαζομένων. 

Φαίνεται ότι δεν αρκεί το γεγονός πως σχεδόν όλες οι απεργίες, εδώ και χρόνια, κρίνονται, από την «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη, παράνομες και καταχρηστικές και χιλιάδες εργαζόμενοι έχουν επιστρατευτεί, με αποκορύφωμα τους εργαζόμενους στο ΜΕΤΡΟ, τον ΗΣΑΠ και το Τραμ που παραμένουν σε καθεστώς επιστράτευσης από τον Γενάρη του 2013. Χρειάζονται πιο μόνιμα μέτρα.

    Οι αλλαγές αυτές έρχονται σε μια φάση που ο συνδικαλισμός, η συλλογική εκπροσώπηση και πάλη, έχουν πλήρως απαξιωθεί από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές τους. Η πραγματικά προκλητική και εξοργιστική στάση των κυβερνητικών, γραφειοκρατών συνδικαλιστών, των επαγγελματιών του είδους, που περιφέρονται στα κομματικά και υπουργικά γραφεία, μακριά και κόντρα, τις περισσότερες φορές, στις ανάγκες των εργαζομένων, δίνει άλλοθι για να ανοίξει  το ζήτημα της χρηματοδότησης των συνδικαλιστικών οργανώσεων, της διαπλοκής τους με παράγοντες του συστήματος και της χορήγησης των συνδικαλιστικών αδειών. Ακόμα και την απεργία οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, έχουν φροντίσει να την απαξιώσουν στα μάτια των εργαζομένων, μερίδα των οποίων δεν αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για το μοναδικό και ισχυρότερο όπλο τους, γεγονός που επιβεβαιώνει και το μένος που συστηματικά και μεθοδευμένα δείχνουν οι διάφοροι παράγοντες του συστήματος και τα φίλα προσκείμενα σε αυτούς ΜΜΕ.

Δυστυχώς, ο συνδικαλισμός σήμερα βρίσκεται σε κρίση κι αδυναμία να υπερασπιστεί όχι μόνο τα συμφέροντα της τάξης που εκπροσωπεί, αλλά ακόμα και την ίδια την ύπαρξη του.  Οι συλλογικές συμβάσεις έχουν χαθεί και τώρα χάνονται κι οι απεργίες, θέτοντας επιτακτικά το ερώτημα ποιος θα είναι ο ρόλος των εργατοπατέρων αύριο. Με αυτόν τον συνδικαλισμό οι εργαζόμενοι δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε βήμα μπροστά. Έχει ήδη κριθεί και πνέει τα λοίσθια. Γι’ αυτό έχει έρθει η ώρα να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας. 

Παράλληλα, συζητιέται και η τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα, που σύμφωνα με δημοσιεύματα, θα προβλέπει πολύ βαριές ποινές σχετικά με την «προσβολή του πολιτεύματος». Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι «όποιος απειλεί με βία ή απειλή βίας να καταλύσει, να αλλοιώσει ή να καταστήσει ανενεργό, διαρκώς ή προσκαίρως, το δημοκρατικό πολίτευμα που στηρίζεται στη λαϊκή κυριαρχία ή θεμελιώδεις αρχές ή θεσμούς του πολιτεύματος αυτού, ή να αποστερήσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή αυτόν που ασκεί προεδρική εξουσία, τον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση ή τη Βουλή από την εξουσία που έχουν κατά το Σύνταγμα, τιμωρείται με κάθειρξη ισόβια ή πρόσκαιρη από 15 έως 20 χρόνια» Επίσης, «όποιος δημόσια ή με διάδοση εγγράφων, εικόνων ή παραστάσεων ή μέσω διαδικτύου προκαλεί με πρόθεση ή προσπαθεί να διεγείρει άλλους στην επιχείρηση πράξης από κείνες που αναφέρονται στα συγκεκριμένα άρθρα τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι 10 χρόνια» («Το Βήμα της Κυριακής», 24/8/2014 για τα άρθρα 111, 112, 113 και 114 του νέου Ποινικού Κώδικα). 

Αλήθεια ποια λαϊκή κινητοποίηση, ποιας μορφής διεκδίκηση δεν περιγράφεται στις παραπάνω σειρές; Οι τροποποιήσεις αυτές, αν τελικά περάσουν, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικές και ο στόχος τους είναι προφανής. Εντάσσονται στην γενικότερη προσπάθεια φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής που, σε συνδυασμό με την καθημερινή επίθεση στο λαό, προσπαθεί να δημιουργήσει κλίμα τρομοκρατίας και αναγκαστικής συναίνεσης στις πολιτικές του συστήματος.