Οι πρώτοι συνάδελφοι έχασαν τη δουλειά τους



Στις 9 Ιανουαρίου κοινοποιήθηκε στην υπηρεσία μας η οριστική αρνητική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, με την οποία δέκα συνάδελφοι που απασχολούνταν με τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, έπαψαν πλέον να εργάζονται μαζί μας. Με τον τρόπο αυτό και οι εργαζόμενοι στο Εθνικό Τυπογραφείο περάσαμε από τη θεωρία στη πράξη και πήραμε την πρώτη πικρή γεύση του τι σημαίνει να χάνεις τη δουλειά σου στο δημόσιο. Δέκα συνάδελφοι βγήκαν στην ανεργία και παραγωγικά τμήματα του Εθνικού Τυπογραφείου, των 206 εναπομεινάντων εργαζομένων, βρέθηκαν σε εξαιρετικά δύσκολη θέση όσον αφορά τη λειτουργία τους. 

Χιλιάδες εργαζόμενοι απασχολούνταν και απασχολούνται στο δημόσιο με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, συμβάσεις έργου, δικαστικές αποφάσεις και ασφαλιστικά μέτρα. Και αυτή τη στιγμή έχουν μπει στο στόχαστρο. Η βιομηχανία έκδοσης αρνητικών δικαστικών αποφάσεων είναι πολιτική επιλογή και δεν έχει να κάνει με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε περίπτωσης ούτε με τις ανάγκες κάθε υπηρεσίας , που είναι, έτσι κι αλλιώς, υπαρκτές και συνεχώς διογκούμενες. 

Η επιλογή αυτού του κομματιού των εργαζομένων στο δημόσιο για να γεμίσουν τις λίστες των χιλιάδων απολυμένων δεν είναι τυχαία. Όμηροι των εκάστοτε κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων, μικρών και μεγάλων «εξουσιαστών», αποδέκτες σωρείας υποσχέσεων και εξυπηρετήσεων με την ελπίδα της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, όσο και όπως αυτή ακόμα υπάρχει στο δημόσιο, αποτελούν εύκολη λεία στο κυνήγι των 150.000 απολύσεων που απαιτεί η τρόικα. Η εποχή των μνημονίων και των «ξαφνικών θανάτων» δεν αναγνωρίζει ελαφρυντικά στις αδυναμίες, τις στοχεύει. Μόνη αναγκαιότητα η υπεράσπιση του δικαιώματος στη μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.