5 χρόνια μνημόνιο:2.300.000 άνεργοι και «απασχολούμενοι»

«Η ανεργία είναι ο πιο ύπουλος και σκληρός αντίπαλος της κοινωνίας, υπονομεύει τα όνειρα της νεολαίας» (Αντώνης Σαμαράς).

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα: 

19-10-2010: Ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου αναφέρεται σε κονδύλια ύψους 2,6 δισεκατομμυρίων ευρώ για τη δημιουργία και διατήρηση 670.000 θέσεων εργασίας.

1-5-2011: Ο ίδιος σε συνέδριο της Τράπεζας  της Ελλάδας μιλά για 100.000 νέες θέσεις εργασίας στη δεκαετία 2010-2020 (!).

17-4-2012: Ο τότε υπουργός οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου εξαγγέλλει το πρόγραμμα «Ήλιος» που θα δημιουργούσε άλλες 60.000 θέσεις εργασίας.

30-6-2013: Ο υπουργός εργασίας Γιάννης Βρούτσης μιλά για νέα προγράμματα δημιουργίας 120.000 επιπλέον θέσεων εργασίας.

20-5-2014: Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς σε διακαναλική του συνέντευξη αναφέρεται σε 750.000 θέσεις εργασίας, οι οποίες την 1-9-2014, στο Συμβούλιο Κοινωνικής Απασχόλησης στο Μέγαρο Μαξίμου, έγιναν αυτομάτως 770.000. Και όλα αυτά όταν στην Ελλάδα ο αριθμός των ανέργων αγγίζει το 1.300.000(!!) και η ανεργία το 26,4% δίνοντάς μας την πρωτιά στην Ε.Ε.

Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, 500.000 άνθρωποι «δουλεύουν» ανασφάλιστοι ή παρέχουν μισθωτή εργασία, ενώ εμφανίζονται να πληρώνονται με μπλοκάκι ή εργάζονται με πλήρες ωράριο αλλά δηλώνουν μερικώς απασχολούμενοι. 1.800.000 άνθρωποι δηλαδή, άνεργοι και «απασχολούμενοι» όμηροι της ανέχειάς τους και της ασυδοσίας της εργοδοσίας, χωρίς καμία νομική κάλυψη και εργατικές κατακτήσεις, αποτελούν καθημερινά βορά στην κερδοσκοπία και την εκμετάλλευση.
 
Όπως προκύπτει από τα σχετικά στοιχεία ο εργατικός μισθός έχει συρρικνωθεί σημαντικά, μέσω των ευέλικτων και φθηνών εργασιακών σχέσεων που επέβαλαν οι νομοθετικές παρεμβάσεις των μνημονίων. Ο ένας στους τρεις εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα αμείβεται με 300 ευρώ καθαρά (έως 440 μεικτά) αφού απασχολείται με ευέλικτες μορφές εργασίας (μειωμένο ωράριο, μερική απασχόληση, ενοικίαση, εκ περιτροπής εργασία).
 
     Όπως παρατηρεί ο επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ Σάββας Ρομπόλης «η υψηλή ανεργία αναγκάζει όλο και περισσότερους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα να προσφεύγουν σε ευέλικτες μορφές απασχόλησης, κατάσταση που αφορά περίπου 500.000 άτομα. Το γεγονός αυτό έχει δημιουργήσει μια νέα γενιά εργαζομένων, αυτή των 300 ευρώ». Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ετήσιες αποδοχές στην Ελλάδα το 2014 ήταν μικρότερες από αυτές της Σλοβενίας (24.472 ευρώ) και της Κύπρου (22.740 ευρώ). Ειδικότερα, ανέρχονται σε 21.930 ευρώ, έναντι περίπου 34.584 ευρώ στην Ισπανία, 38.964 ευρώ στη Γερμανία, 44.377 στην Ιρλανδία και 49.256 στη Γαλλία.

Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο εμφανίστηκαν δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία, στα σχέδια αναδιοργάνωσής του, συζητήθηκε το κλείσιμο του ΟΑΕΔ, με το κομμάτι των επιδομάτων να το αναλαμβάνει το ΙΚΑ, και ιδιώτες να διαχειρίζονται τις κερδοφόρες «ενεργητικές δράσεις» (προγράμματα κατάρτισης και απασχόλησης). Σχέδια που φέρεται να έχει συντάξει η task force και αποτέλεσαν το καλοκαίρι αντικείμενο συνάντησης των υπουργών Βρούτση, Μητσοτάκη και Στουρνάρα. Παρόλο που κυβερνητικοί παράγοντες έσπευσαν να τα διαψεύσουν όλα, τα σχετικά δημοσιεύματα αποδεικνύουν ότι το ζήτημα της διαχείρισης της ανεργίας αποτελεί πονοκέφαλο στα κυβερνητικά επιτελεία. 

Η τελευταία πενταετία μας δίδαξε ότι όταν η νομοθεσία γίνεται «ευέλικτη» και «εναρμονισμένη» με τις απαιτήσεις και τις ανάγκες της αγοράς, στην πραγματικότητα ελαχιστοποιεί τις υποχρεώσεις των εργοδοτών και του κράτους, χωρίς να τηρούνται ούτε καν οι ελάχιστες προϋποθέσεις, ενώ η ασυδοσία μεγαλώνει. Όταν λαμβάνονται μέτρα που δήθεν θα μειώσουν την ανεργία, οι εργασιακές σχέσεις διαλύονται και η ανεργία φτάνει στα ύψη. Οι ευέλικτες, έως ανύπαρκτες, εργασιακές σχέσεις αντικαθιστούν την πλήρη και σταθερή δουλειά, η αδήλωτη εργασία τις συλλογικές συμβάσεις, τα «έναντι» τον σταθερό μισθό και τα κακοπληρωμένα προγράμματα προσωρινής απασχόλησης του ΟΑΕΔ, τις προσλήψεις.

    Το κεφάλαιο ακολουθεί τον ιστορικό του ρόλο, αυτόν της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης των εργαζομένων. Αυτό που μένει είναι και οι τελευταίοι να βρουν τον δικό τους ιστορικό δρόμο, αυτόν της οργάνωσης, της διεκδίκησης και της ανατροπής.