Οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά δεν είναι τρομοκράτες. Δουλειά θέλουν.

Οι 1.200 εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά από τις 18 Απριλίου εργάζονται εκ περιτροπής μια ημέρα την εβδομάδα. Οι περισσότεροι έχουν μείνει απλήρωτοι έξι μήνες και 160 από αυτούς δεν έχουν πληρωθεί από τις 1-5-2009! Από το 1985 έχουν γίνει αντικείμενο εμπαιγμού μεταξύ κυβερνήσεων και ιδιοκτητών, που κάθε φορά στο όνομα του «εθνικού συμφέροντος» και υπό την απειλή της απόλυσης, τους έχουν πετσοκόψει δικαιώματα και κατακτήσεις (ελαστικοποίηση ωραρίου, κόψιμο μισθών, βαρέων και ανθυγιεινών), για να φθάσουμε στο σήμερα. Οι τωρινοί αραβογερμανοί ιδιοκτήτες εκτιμούν ότι δεν τους συμφέρει πλέον αυτή η επένδυση και συνεχίζουν τον εμπαιγμό με υποσχέσεις άλλοτε ότι οι εργαζόμενοι θα πληρωθούν κανονικά, άλλοτε ότι θα τους δοθεί κάποια οικονομική ενίσχυση, άλλοτε ότι θα βρεθεί λύση. Στις 4 Οκτωβρίου πραγματοποίησαν μαζικότατη συγκέντρωση έξω από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους. Αγανακτισμένοι από  την πολύωρη αναμονή ενόψει προκαθορισμένου ραντεβού των εκπροσώπων τους με τον υφυπουργό Εθνικής Άμυνας, Δημήτρη Ελευσινιώτη, και τον εθνικό συντονιστή των Ναυπηγείων Ν. Αναστασόπουλο, και μαθαίνοντας ότι ο υπουργός απουσίαζε, σήκωσαν το ρολό της εισόδου και εισέβαλαν στον προαύλιο χώρο του υπουργείου. Ακολούθησε εκτεταμένη χρήση χημικών, τραυματισμοί διαδηλωτών, περικύκλωση των συγκεντρωμένων και 106!! προσαγωγές. Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε μαζική συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τη ΓΑΔΑ, όπου μεταφέρθηκαν οι συλληφθέντες, 12 εκ των οποίων, την επόμενη ημέρα, οδηγήθηκαν στον Εισαγγελέα συνοδευόμενοι από δικογραφίες για «διατάραξη κοινής και οικιακής ειρήνης, διακεκριμένες περιπτώσεις φθοράς, απρόκλητες σωματικές βλάβες, αντίσταση και παράβαση του νόμου περί όπλων…». Κι εκεί δεν έλειψαν τα χημικά, οι τραυματισμοί, οι τραμπουκισμοί από τις παραταγμένες διμοιρίες των ΜΑΤ για να υπενθυμιζουν ότι η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να περάσει τα αντιλαϊκά και βάναυσα μέτρα «δια πυρός και σιδήρου».

Το  ίδιο κιόλας βράδυ, στις οθόνες των τηλεοράσεων παίχθηκε η δεύτερη πράξη του έργου. Τα «παπαγαλάκια» της δήθεν αντικειμενικής ενημέρωσης ξεκίνησαν, κατά την προσφιλή τους τακτική, να θάβουν κάτω από τόνους λάσπης αυτόν τον δίκαιο αγώνα. Δικαστήρια στήθηκαν στα βραδινά δελτία «ειδήσεων» και υποψήφιοι εισαγγελείς, κραυγάζοντας περί «απειλών της καρδιάς της άμυνας της χώρας», ανέλαβαν, στο όνομα της εθνικής ασφάλειας και τάξης, να νουθετήσουν τους εξεγερμένους. Όπως κάνουν εξάλλου εδώ και τρία χρόνια κάθε βράδυ απέναντι σε κάθε απεργία, σε κάθε εργαζόμενο που διεκδικεί όπου βάζουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου τους εργαζομένους, τους απεργούς, τους διαδηλωτές.

Για τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τους θιασώτες της «αστικής»  δημοκρατίας ο λαός έχει δικαίωμα να διαδηλώνει και να διαμαρτύρεται, αλλά μακριά από το κέντρο της Αθήνας, μέσω facebook, και όχι σε τουριστική περίοδο. Οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα να συνδικαλίζονται και να απεργούν αλλά χωρίς κόστος. Οι διαμαρτυρόμενοι δεν μπορούν να καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια (τι σημαίνει άραγε δημόσια;) και να παρακωλύουν τη λειτουργία του συστήματος που τους εκμεταλλεύεται. Ενώ οι απλήρωτοι εργαζόμενοι δεν έχουν παρά να σκύβουν το κεφάλι στο αφεντικό ελπίζοντας να πληρωθούν.

Στις 4 Οκτωβρίου όμως βρήκαν έναν «ανέλπιστο σύμμαχο» στο πρόσωπο του Βασίλη Καρακίτσιου, προέδρου του σωματείου των εργαζομένων στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά που, μέσα από τη ΓΑΔΑ που ήταν και ο ίδιος συλληφθείς, ζήτησε «συγγνώμη» από τον «εισαγγελέα»… Ευαγγελάτο και χωρίς ντροπή, «άδειασε» τους συναδέλφους του λέγοντας χαρακτηριστικά και χωρίς ντροπή ότι «δεν έγινε κάτι οργανωμένο, ήταν απλά η αγανάκτηση των εργαζομένων».

Οι εργαζόμενοι, και μάλιστα οι υπό απόλυση απλήρωτοι εργάτες, οι μόνοι που παράγουν τον πλούτο αυτού του τόπου, δεν έχουν κανένα λόγο να ζητούν συγγνώμη από τους «μιζαδόρους», στυλοβάτες του σάπιου συστήματος που καθημερινά τσακίζει τις ζωές και τις κατακτήσεις μας. Αυτούς που ακριβοπληρώνονται μόνο και μόνο για να προλειαίνουν το έδαφος προκειμένου να περάσουν τα πιο σκληρά και επώδυνα μέτρα.

Είναι καθήκον  όλων των εργαζομένων να υποστηρίξουμε  και να σταθούμε αλληλέγγυοι στον αγώνα των εργατών των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Όχι βέβαια για λόγους «εθνικού συμφέροντος» ή γιατί «ανάπτυξη χωρίς ναυπηγεία δεν γίνεται», όπως προτάσσεται, αλλά για την υπεράσπιση του δικαιώματός στην εργασία και τους αξιοπρεπείς μισθούς. Γιατί αυτή τη στιγμή νίκη μιας μερίδας εργαζομένων είναι νίκη όλων μας.