Δικομματικός τραμπουκισμός από καθέδρας

Τη Δευτέρα 5 Νοεμβρίου και ενόψει της 48ωρης γενικής απεργίας της 6ης και 7ης Νοεμβρίου, πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα Γουτεμβέργιος γενική συνέλευση του Σ.Π.Ε.Τ. Η μικρή συμμετοχή των συναδέλφων, όπως ήταν αναμενόμενο, άνοιξε τη συζήτηση και έθεσε πολλά ερωτηματικά. Για μας το ζήτημα είναι κατ’ αρχήν πολιτικό. Τα όποια, ομολογουμένως υπαρκτά και σοβαρά, οικονομικά προβλήματα αποτρέπουν τη συμμετοχή σε μια απεργία που, έτσι κι αλλιώς, μεγάλη μερίδα συναδέλφων θεωρεί καταδικασμένη και μάταιη. Κι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα της έλλειψης εμπιστοσύνης στις δυνάμεις μας, στη δυνατότητα νίκης και απάντησης στην επίθεση. Οι αιτίες πολλές: από το ότι ο «εχθρός» φαντάζει ανίκητος και πάνοπλος, η επίθεση αβυσσαλέα σε βαθμό «σοκ και δέους» και το σημαντικότερο οι «φυσικοί σύμμαχοι» στη μάχη αυτή φευγάτοι από καιρό.
Η λογική της ανάθεσης, της εκπροσώπησης από τον καλό συνδικαλιστή με τα κατάλληλα «κονέ», που ξημεροβραδιάζεται στα γραφεία υπουργών και γραμματέων και τελικά έτσι θα λύσει το πρόβλημα χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, έχει δουλευτεί χρόνια και έχει βαθιές ρίζες. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ, που ανδρώθηκαν και επί δεκαετίες αναπαράγονταν μέσα από αυτές τις λογικές, ακόμα και τώρα, μέσα σε αυτό το αίσχος της πολιτικής σκηνής που όλα καταρρέουν, συνεχίζουν να στηρίζουν τα κόμματα της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που έχουν καταστρέψει τη ζωή τη δικιά μας, των παιδιών μας, των γονιών μας, με αποτέλεσμα να έχουν χάσει τελείως την αξιοπιστία τους και δυστυχώς μαζί τους κάθε τι το συλλογικό.
Δεν έχουν λοιπόν καμία ευθύνη για αυτό; Δεν εξηγεί αυτό εν μέρει το γεγονός ότι οι συνάδελφοι δεν στηρίζουν τις απεργίες και τα προηγούμενα ποσοστά του 80%, που τόσο συχνά επικαλούμαστε, έχουν γίνει 20%; Δεν βαραίνει αυτό στις συνειδήσεις των συναδέλφων που τους γυρνούν την πλάτη και μαζί με αυτούς δυστυχώς και στις συλλογικές διαδικασίες με τις οποίες έχουν ταυτιστεί; Δεν έχουν χάσει τελείως την  αξιοπιστία τους όταν από τη μια καλούν, με αγωνιστικές διακηρύξεις, σε απεργίες ενάντια στα μέτρα και από την άλλη στηρίζουν πολιτικά τα κόμματα που τα ψηφίζουν; Πώς εξηγείται αυτό το υπονομευτικό πολιτικάντικο παιχνίδι;
 Ε! αυτή την αυτονόητη διαπίστωση, που ψιθυρίζουν όλοι, αποτόλμησε να διατυπώσει δημοσίως συνάδελφος στη γενική συνέλευση. Τι ήταν να το πει; Άρχισε αυτόματα ο κομματικός τραμπουκισμός από καθέδρας.
            Έλεος! Δεν είναι η ΔΑΚΕ η συνδικαλιστική παράταξη της ΝΔ; Αυτό δεν είναι το κόμμα-κορμός της κυβερνητικής τρόικας που μετάλλαξε τις προεκλογικές εξαγγελίες περί επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου σε εκβιαστικά διλήμματα του τύπου «μεσοπρόθεσμο ή χάος», για να ψηφίσει τελικά (παρά τις αντιδράσεις της, εν τέλει στηρίζουσας, ΔΑΚΕ), τις νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, τις απολύσεις στο δημόσιο και τόσα άλλα βάρβαρα και κατάπτυστα;
Η ΠΑΣΚ δεν είναι η συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ; Ενός από τα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβερνητική τρόικα και έφεραν στη Βουλή τα μέτρα- ταφόπλακα (έχοντας ήδη ψηφίσει δύο μνημόνια) και μάλιστα υπό την απειλή της διαγραφής για όποιον τολμήσει να διαφοροποιηθεί; Δεν είναι το ίδιο κόμμα που επί δεκαετίες κυβέρνησε την Ελλάδα; Που άνοιξε την πόρτα στην τρόικα υποθηκεύοντας και ξεπουλώντας τη χώρα και το λαό της; Που έχει ήδη περάσει στην πιο αβυσσαλέα επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους ανέργους;
Θέλει απύθμενο θράσος, ώστε να εγκαλείται η συναδέλφισσα του ΠΑΜΕ για τις ευθύνες του πολιτικού φορέα της από τον προσφάτως ανανήψαντα και απαρασάλευτα ανερυθρίαστο συνάδελφο Ματσούκα, σε ρόλο τιμητή!. Αλλά μιας και έκανε λόγο για ευθύνες, περιοριζόμαστε να του θυμίσουμε, ενδεικτικά και μόνο, τα περί ευθύνης υπουργών του σημερινού αρχηγού του.
Όσο λοιπόν, συνάδελφοι Πρόεδρε  και Γραμματέα του Σ.Π.Ε.Τ., συνεχίζετε να στηρίζετε αυτά τα κόμματα και τις πολιτικές τους –και με περηφάνια μάλιστα, όπως χαρακτηριστικά ακούστηκε από τον συνάδελφο Μουμούρη για τα 30 χρόνια θητείας του στο ΠΑΣΟΚ (με κάτι κενά μνήμης βέβαια για την περίοδο της συνδικαλιστικής ανεξαρτητοποίησής του), μην διαμαρτύρεσθε όταν σας κριτικάρουν, γιατί στους καιρούς που έρχονται οι φωνές της κριτικής ολοένα θα πολλαπλασιάζονται και θα εντείνονται και μάλιστα όχι μόνο από τους συνήθεις «επαναστάτες του γλυκού νερού», όπως μας αποκαλέσατε.
Όσο για το παραμυθάκι ότι «άλλο Εθνικό Τυπογραφείο και άλλο τι κάνουμε έξω», καλό είναι να θυμόμαστε ότι μπορεί να «πέτυχε» η κατάληψη τον Μάρτιο του 2010 και να έσωσε το επίδομα, αλλά το ενιαίο μισθολόγιο που ακολούθησε το πήρε πίσω και όχι μόνο του δυστυχώς. Μπορεί να «πέτυχε» η απεργία και να έσωσε προς στιγμήν το Εθνικό Τυπογραφείο, αλλά οι αξιολογήσεις δομών της τρικομματικής κυβέρνησης έρχονται. Και πώς αλήθεια θα υπερασπιστείτε αύριο τους υποψήφιους προς απόλυση συναδέλφους όταν όλοι ξέρουμε ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ με το μεσοπρόθεσμο τούς  δείχνουν το δρόμο της ανεργίας; Έχουμε μπει σε άλλη φάση και καλό είναι να το καταλάβετε εγκαίρως.

Όλγα Πετρούλια