ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ: Το άδοξο τέλος μιας κινητοποίησης ή το έναυσμα για νέες;

Στις 11 Μαΐου η τρικομματική κυβέρνηση, με την υπογραφή του πρωθυπουργού του «νόμου και της τάξης», προχώρησε σε προληπτική επιστράτευση 88.000 συναδέλφων μας εκπαιδευτικών. Με πρόσχημα την προστασία των μαθητών και περισσή υποκρισία, αυτοί που έχουν καταδικάσει τους εκπαιδευτικούς, και όχι μόνο, να ζουν με ψίχουλα, αυτοί που έχουν οδηγήσει σε διάλυση τη δημόσια δωρεάν παιδεία και σε κλείσιμο 1.500 σχολεία σε όλη τη χώρα, εκείνοι που ευθύνονται που τα παιδιά μας κρυώνουν και λιποθυμάνε από πείνα, αυτοί που έχουν ξεφτιλίσει νόμους και Σύνταγμα, είχαν το θράσος να προχώρησαν στην ποινικοποίηση της... πρόθεσης ενός ολόκληρου κλάδου να υπερασπιστεί το δικαίωμά του στη δουλειά. Γιατί το ζήτημα δεν είναι οι δυο επιπλέον ώρες διδασκαλίας, που όχι τυχαία και προβοκατόρικα, προβάλλεται από τα «παπαγαλάκια» της κυβέρνησης. Αλλά οι 12.000 αναπληρωτές και ωρομίσθιοι και οι 7.000 μόνιμοι καθηγητές που θα χάσουν άμεσα τη δουλειά τους την επόμενη σχολική χρονιά.
Το μήνυμα Σαμαρά είναι σαφές: «ή εγώ ή αυτοί», όποιος κοντράρει την κυβέρνηση επιστρατεύεται, όποιος αντιστέκεται μπαίνει στο γύψο μέχρι νεωτέρας. Εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία, εργαζόμενοι στο Μετρό, ΠΟΕ-ΟΤΑ, Ναυτεργάτες… και τώρα, όχι τυχαία, ένας από τους πιο μαζικούς και συνδικαλιστικά οργανωμένους εργασιακούς χώρος στο δημόσιο. Στόχος της κυβέρνησης είναι να αντιληφθούν και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι ότι οι απολύσεις και η διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας είναι πολιτική επιλογή και δέσμευσή της και θα προχωρήσουν «δια πυρός και σιδήρου». Όσο η επίθεση κλιμακώνεται και οι αντιστάσεις μεγαλώνουν, η τρομοκρατία και η καταστολή θα κορυφώνονται. Δεν αρκεί πια να βγει μια απεργία παράνομη όπως γίνεται πλέον για όλες. Δεν αρκεί να χτυπηθεί άγρια μια διαδήλωση κι ένας δίκαιος αγώνας για ζωή, όπως γίνεται καθημερινά στην Ιερισσό της Χαλκιδικής. Στην Ελλάδα των μνημονίων, της τρόικας και της εξάρτησης πρέπει να ποινικοποιηθεί και η σκέψη μας.
Καθένας καταλαβαίνει ότι το να περνούσε η επιστράτευση θα ήταν μια τεράστια ήττα και θα άνοιγε το δρόμο σε ομοβροντία νέων μέτρων ενάντια στους εκπαιδευτικούς, πρωτίστως, και δευτερευόντως σε όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο. Κομβικό λοιπόν ζήτημα το αν ο κλάδος θα κατάφερνε να σπάσει την επιστράτευση ή όχι. Και εδώ ακριβώς οι εκπαιδευτικοί είχαν να αντιμετωπίσουν τη στάση της συνδικαλιστικής ηγεσίας των ΑΔΕΔΥ και ΟΛΜΕ.
Στην Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ, στη  συνεδρίασή της 13/5, στην πρόταση των  ΟΛΜΕ και ΔΟΕ για πανδημοσιοϋπαλληλική-πανεργατική  απεργία στις 17 του Μάη, αντιπροτάθηκε απεργία για τις 14 Μαΐου. «Φαεινή» του «φιλεργατικού» ΠΑΜΕ που απλώς φρόντισε να μείνει μακριά, ως συνήθως, κι έστρωσε το έδαφος σε ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ για να βγουν από τη δύσκολη θέση. Μια απεργία χωρίς στην ουσία κανένα επίδικο και με πρόδηλα τα χαρακτηριστικά της παταγώδους αποτυχίας. Χαρακτηριστικό ότι την επόμενη ημέρα το συλλαλητήριο που καλούσε στα Προπύλαια δεν μπόρεσε καν να πραγματοποιηθεί. 
Από εκείνη τη στιγμή προετοιμαζόταν το πραξικόπημα. Ήδη  από την ημέρα των συνελεύσεων  των ΕΛΜΕ οι εκπρόσωποι του κυβερνητικού συνδικαλισμού, αλλά και συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ είχαν φροντίσει να μιλάνε για απόφαση για απεργία με το χαρακτήρα της «πολιτικής δήλωσης», δηλαδή για μια απεργία που ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ επί της ουσίας! Ο Πρόεδρος της ΟΛΜΕ, εν μέσω μαζικών συνελεύσεων και επιστράτευσης, δηλώνει «δεν θα πρέπει να δώσουμε στην κυβέρνηση την ευκαιρία να βρουν τους πρώτους 15.000 που θέλουν να απολύσουν. Στις ψηφοφορίες των ΕΛΜΕ, να πουν οι συνάδελφοι “δίκιο έχουμε αλλά ας κάνουμε ένα βήμα πίσω”». Αν δεν είναι αυτό προδοσία, τι είναι; Μιλούσαν για «όρους και προϋποθέσεις» προετοιμάζοντας το έδαφος για το ξεπούλημα που ακολούθησε στη γενική συνέλευση των προέδρων.
Από το σημείο αυτό και μετά άρχισαν τα τραγελαφικά  τερτίπια της γραφειοκρατίας που  έβαλε σε ψηφοφορία δύο προτάσεις: μια για ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην απεργία  και μια δεύτερη, ΝΑΙ ή ΟΧΙ  στο «αν υπάρχουν οι όροι…». Δηλαδή, μια ψηφοφορία για το αν ψηφίζουμε απεργία και μια δεύτερη για το αν απεργούμε!! Έτσι προέκυψε το φοβερό 78 ΕΛΜΕ να πουν ΝΑΙ στην απεργία και 18 ΕΛΜΕ ΝΑΙ στο «απεργούμε»! Απλή αριθμητική, ικανή να δρομολογήσει την αναστολή της απεργίας, την ουσιαστική της ματαίωση, αποκαλύπτοντας με τον πιο ωμό τρόπο το σχέδιο που απεργάστηκαν τα κυβερνητικά επιτελεία για την εξουδετέρωση των απεργιακών διαθέσεων του κλάδου των καθηγητών. Αξιοποιώντας τις δικαιολογημένες αγωνίες και τα ερωτηματικά που εξέφραζαν οι καθηγητές για το πώς θα αντιμετωπίσουν την φασιστικού χαρακτήρα επιστράτευση, όχι μόνο αρνήθηκαν να υπηρετήσουν τις αγωνιστικές τους διαθέσεις και το αγωνιστικό κλίμα που εκφράστηκε με πρωτόγνωρη μαζικότητα στις γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ μαζικά, αλλά τις υπονόμευσαν, τις διέβαλαν, τις απαξίωσαν.
Είναι φανερό ότι η μάχη ενάντια στις απολύσεις και την επιστράτευση αποτελούσε κεντρική πολιτική σύγκρουση με το σύστημα. Και δεν ήθελαν να προχωρήσουν σε μια τέτοια τύπου σύγκρουση. Και δεν θα το κάνουν ούτε και στο μέλλον. Όσο τα πράγματα θα ζορίζουν και οι αγώνες των εργαζομένων θα κλιμακώνονται ο καθένας θα διαλέγει με «ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει» και η στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών θα γίνεται όλο και πιο υπονομευτική.
Μόνο αν καταφέρουν οι εργαζόμενοι να πάρουν την υπόθεση  στα χέρια τους, χειραφετημένοι από τους χειρισμούς τους, τότε και μόνο τότε θα μπορέσει να ανατραπεί η βαρβαρότητα που ζούμε. Οι εκλογές για την ανάδειξη του εκπροσώπου του Σ.Π.Ε.Τ. στο επόμενο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ είναι μια δική μας ευκαιρία να γυρίσουμε την πλάτη στις παρατάξεις που μέχρι τώρα ελέγχουν το συνδικαλιστικό κίνημα και ευθύνονται για τις νοοτροπίες και τις πρακτικές χρόνων. Ας τους βάλουμε στην άκρη… Η απεργία των εκπαιδευτικών, η στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, η επιστράτευση πρέπει να μας οδηγήσουν σε συμπεράσματα για τους νέους αγώνες που σίγουρα έρχονται. Οι μαζικές συνελεύσεις με τις αγωνιστικές αποφάσεις ήταν μόνο η αρχή και η παρακαταθήκη για το αύριο.