Δεν είναι πρωταπριλιάτικο αστείο,
ούτε ανέκδοτο: Στις 12 Οκτωβρίου 2012 η αρμόδια
επιτροπή του περιώνυμου ιδρύματος, απένειμε
το Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση,
γιατί η «η Ένωση και οι πρόδρομοί
της έχουν συμβάλει επί έξι δεκαετίες
στην προώθηση της ειρήνης της συμφιλίωσης,
της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
στην Ευρώπη»!
Τη στιγμή που εξελίσσεται
μια πρωτόγνωρη κρίση στην Ευρώπη, όπου
τρίζει συθέμελα το σαθρό πολιτικό-οικονομικό
οικοδόμημα και όπου οι αδίστακτες κυβερνήσεις
του κεφαλαίου στην Ιμπεριαλιστική
Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουν κηρύξει έναν πρωτοφανή κοινωνικό
πόλεμο (ίσως για το μόνο που συμφωνούν)
στους ευρωπαϊκούς λαούς, φορτώνοντας
τα επαχθή βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους,
επιβραβεύονται (εν είδει φάρσας και τραγωδίας)
με το, έτσι κι αλλιώς, ανυπόληπτο βραβείο
σκοπιμότητας του νόμπελ ειρήνης! Η πρωτοτυπία
του παραλογισμού (ο νορβηγικός λαός αποφάσισε
να μην ενταχθεί η χώρα στην ΕΕ!), δίνει
ταυτόχρονα το μέτρο της διεθνούς αναλγησίας
και του απύθμενου φαρισαϊσμού.
Αλλά
εδώ χρειάζεται να φρεσκάρουμε τη
μνήμη μας για τις θεσμοθετημένες
«ειρηνιστικές» αποφάσεις της ευρωπαϊκής
λυκοσυμμαχίας:
- Από τον Ιούνιο του 1992, λίγους μήνες μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, οι υπουργοί εξωτερικών και άμυνας της Ε.E., αποφάσισαν τη συγκρότηση στρατιωτικής δύναμης, της οποίας καθόρισαν και τις αποστολές. Στην Διακήρυξη του Πέτερσμπεργκ, αναφερόταν, μεταξύ άλλων: «Πέραν της συνεισφοράς για την κοινή άμυνα… στρατιωτικές μονάδες των κρατών μελών της Δ.Ε.Ε. (Δυτικο - Ευρωπαϊκή Ένωση), ενεργώντας υπό την Δ.Ε.Ε., θα είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν για αποστολές ανθρωπιστικές και διάσωσης, αποστολές ειρηνευτικές και αποστολές χειρισμού κρίσεων, συμπεριλαμβανομένης και της επιβολής της ειρήνης».
- Στη συνέχεια, στις 3-4 Ιουνίου 1999 (Σύνοδος Κολωνίας) τα κράτη- μέλη της Ε.Ε. προχώρησαν λίγο παραπέρα και συμφώνησαν, μεταξύ άλλων, ότι «η Ε.Ε. θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα για αυτόνομη δράση υποστηριζόμενη από αξιόπιστες στρατιωτικές δυνάμεις». Που σημαίνει ότι θα μπορεί να επεμβαίνει με ή χωρίς το ΝΑΤΟ.
- Η Συνθήκη της Λισαβόνας, τον Δεκέμβριο του 2007, προέβλεψε τη διεύρυνση των αποστολών, ώστε να ανταποκρίνονται στις σημερινές απαιτήσεις, τι οποίες και προσδιορίζει, αναφέροντας ότι «η κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας (ΚΠΑΑ) αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας με κοινές επιχειρήσεις αφοπλισμού, ανθρωπιστικές αποστολές και επιχειρήσεις διάσωσης, στρατιωτικές συμβουλές και βοήθεια, πρόληψη συγκρούσεων και διατήρηση της ειρήνης, ένοπλες παρεμβάσεις με σκοπό τη διαχείριση κρίσεων, περιλαμβανομένων της επιβολής ειρήνης και της σταθεροποίησης μετά τον τερματισμό συγκρούσεων».
- Και ήδη από τον Ιανουάριο του 2007, η Ε.Ε., μετά από απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, μπορεί να αναλαμβάνει επιχειρήσεις άμεσης ανταπόκρισης με δύο ομάδες 1.500 ατόμων η καθεμιά και, αν χρειάζεται, να επεμβαίνει σχεδόν ταυτόχρονα σε δύο περιπτώσεις.
- Την τελευταία δεκαετία, η Ε.Ε. ανέλαβε 23 πολιτικές αποστολές και στρατιωτικές επιχειρήσεις αντιμετώπισης κρίσεων σε 3 ηπείρους, με πρώτη, εννοείται, την Ευρώπη. Επενέβη στη Βοσνία, στο Κοσσυφοπέδιο, στην ΠΓΔΜ. Και εκτός Ευρώπης, από την επιβολή της τάξης μετά το τσουνάμι στην επαρχία Ατσέ και την προστασία προσφύγων στο Τσαντ, μέχρι την καταπολέμηση της πειρατείας στη Σομαλία. Αυτή τη στιγμή περίπου 1.000 στρατιωτικοί είναι αποσπασμένοι στην έδρα του Eurocorps στο Στρασβούργο, ενώ ευρωπαϊκά στρατεύματα που ανέρχονται σε 60.000 στρατιώτες, έχουν δεσμευθεί σε αποστολές άμεσης επέμβασης της Ε.Ε. ή του ΝΑΤΟ.
- Πιο συγκεκριμένα, σήμερα πλέον, παρά τους εσωτερικούς της ανταγωνισμούς, η Ευρωπαϊκή Ένωση διεξάγει περισσότερες από 10 στρατιωτικές επιχειρήσεις και αποστολές «σταθεροποίησης» σε διάφορα μέρη της γης, όπως η στρατιωτική επιχείρηση στη Δημοκρατία του Τσαντ και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία (EUFOR Tchad), η αποστολή συνοριακής συνδρομής για το σημείο διέλευσης της Ράφα στα παλαιστινιακά εδάφη (EUBAM Rafah), η αστυνομική αποστολή στο Αφγανιστάν (EUPOL Afghanistan), η αστυνομική αποστολή στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό (EUPOL RD Congo), η αποστολή επιτήρησης στη Γεωργία (EUMM Georgia) και η στρατιωτική επιχείρηση για την αποτροπή, την πρόληψη και την καταστολή των πειρατικών επιθέσεων και των ένοπλων ληστειών στα ανοικτά των ακτών της Σομαλίας (EU NAVFOR). Φυσικά, αυτές οι στρατιωτικές δυνάμεις είναι έτοιμες να επέμβουν και σε περιπτώσεις αναταραχών στο εσωτερικό των κρατών της Ε.Ε., ειδικά τώρα που η επιβολή των πιο αντιδραστικών μέτρων έχει οδηγήσει όλο και περισσότερους ευρωπαίους στο δρόμο του αγώνα και της διεκδίκησης.
Σ’ αυτό το σημείο οφείλουμε να επισημάνουμε
ότι η Ε.Ε., παρά τις μακροχρόνιες
απόπειρες και τις θεσμοθετημένες προβλέψεις,
δεν στάθηκε ικανή από μόνη της (αψευδής
απόδειξη της αδυναμίας πολιτικής και
οικονομικής ενοποίησης της ευρωπαϊκής
αγοράς), να σχηματίσει ένα ισχυρό στρατιωτικό
σκέλος, αμιγώς ευρωπαϊκό, αντάξιο του
ΝΑΤΟ, όπου φυσικά πρωταγωνιστούν ως κυρίαρχος
άξονας οι ΗΠΑ. Γι’ αυτό, ιδίως στις μεγάλες
στρατιωτικές επιχειρήσεις και επεμβάσεις,
η Ε.Ε. συμμετέχει (παρά την εσωτερική ανομοιογένεια
και τις κάθε φορά επί μέρους διαφοροποιήσεις)
κάτω από τη νατοϊκή ομπρέλα, υπό την πρωτοκαθεδρία
των ΗΠΑ, ή σύρεται (λιγότερο ή περισσότερο)
σε αυτές, κυρίως με συμμετοχή των μεγάλων
ευρωπαϊκών κρατών – μελών του ΝΑΤΟ, που
άλλοτε συμπρωταγωνιστούν (ή και πρωταγωνιστούν),
ενώ άλλοτε ακολουθούν ως κομπάρσοι.
Μέσα σ’
αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, οφείλουμε να
θυμίσουμε «έργα και ημέρες» της «ειρηνικής»
Ε.Ε., σχεδόν πάντοτε υπό το νατοϊκό μανδύα,
που πολλοί –και κυρίως οι στρουθοκάμηλοι
της επιτροπής του νόμπελ, παλαιοί πολιτικοί,
όπως γράφεται στον Τύπο– δείχνουν να
ξεχνάνε.
- Δεν ήταν η ευρωπαϊκή πολιτική, με αποφασιστικής σημασίας πρωτοστάτη τη Γερμανία, εκείνη που, αρχικά υποδαύλισε διπλωματικά τις αποσχιστικές τάσεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία και στη συνέχεια συνέβαλε στη διάλυσή της, κατά τη δεκαετία του ’90, τροφοδοτώντας άγριες εθνικιστικές διαμάχες στη «μπαρουταποθήκη της Ευρώπης», με τεράστιες καταστροφές, αβυσσαλέα μίση και, το χειρότερο, με πολέμους, όπου περίσσεψε ο πόνος και το αίμα, με πάνω από 100.000 νεκρούς και πάνω από 2.000.000 πρόσφυγες;
- Δεν ήταν οι... αξιότιμοι ευρωπαίοι «ειρηνιστές» ηγέτες της εποχής εκείνης, οι οποίοι το 1999, σε αγαστή συνεργασία με το ΝΑΤΟ, διεξήγαγαν τον πρώτο πόλεμο –μετά τη λήξη του Β΄ Π.Π.– επί ευρωπαϊκού εδάφους εναντίον ευρωπαϊκού κράτους, δηλαδή της Σερβίας; Θυμίζουμε ότι Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ από το Δεκέμβριο του 1995 μέχρι το 1999, ήταν ο επί σειρά ετών Ισπανός σοσιαλιστής υπουργός Χαβιέρ Σολάνα. Μόλις ο Σολάνα ανέλαβε το ανώτατο αξίωμα στη βορειοατλαντική συμμαχία, η νατοϊκή Πολυεθνική Δύναμη Διατήρησης της Ειρήνης (IFOR) αναπτύχθηκε στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη για να επιβάλει τις στρατιωτικές πτυχές των ειρηνευτικών συμφωνιών του Ντέϊτον. Αργότερα, το 1999, με διαταγή του Σολάνα, ακολούθησαν οι νατοϊκοί βομβαρδισμοί εναντίον της Σερβίας, που διήρκεσαν 78 ημέρες! Οι τότε ευρωπαίοι ηγέτες, ο αξιοθρήνητος «αριστερός» Ιταλός πρωθυπουργός Ντ’ Αλέμα, ο Μπλερ, ο Σρέντερ, ο Ζοσπέν, συνολικά ηγέτες 19 χωρών, κάτω από την «ειρηνική» νατοϊκή ομπρέλα, αποφάσισαν τη συμμετοχή των χωρών τους (άμεσα ή έμμεσα) στην πολεμική επιχείρηση κατά της Σερβίας. Τα αεροδρόμια της Ιταλίας, καθαρά ευρωπαϊκό έδαφος, ήταν τα ορμητήρια των ανηλεών βομβαρδισμών εναντίον ενός ευρωπαϊκού κράτους, της Σερβίας. Σύμφωνα με εκτιμήσεις διαφόρων πηγών, σκοτώθηκαν 3.500 άμαχοι και στρατιώτες, τραυματίστηκαν 12.500 πολίτες, καταστράφηκαν όχι μόνο στρατιωτικοί στόχοι στη Σερβία, αλλά και εργοστάσια, γέφυρες, σχολεία, νοσοκομεία, ιστορικά μνημεία, ενώ ρίχτηκαν 70.000 τόνοι πολεμικού υλικού. Στην ίδια επιχείρηση, χτυπήθηκαν οι σερβικές δυνάμεις και στο Κοσσυφοπέδιο, το οποίο το 2008, κήρυξε μονομερώς την ανεξαρτησία του απέναντι στη Σερβία, με τη στήριξη πάντοτε των μεγάλων δυτικών δυνάμεων. Έκτοτε, το Κοσσυφοπέδιο μετατράπηκε σε ένα προτεκτοράτο, με τις πληγές του μέχρι σήμερα (αλλά και στο απροσδιόριστο μέλλον) ανοιχτές. Μια βραδυφλεγής βόμβα έτοιμη να εκραγεί στην πάντοτε εύφλεκτη ζώνη των Βαλκανίων.
Μετά το θρίαμβο
της «ανθρωπιστικής επιχείρησης» με τις
«παράπλευρες απώλειες» στην πρώην Γιουγκοσλαβία
και κατόπιν στη Σερβία, τα γεράκια του
πολέμου ξανάγιναν περιστερές ειρήνης.
Όσο για το Γενικό
Γραμματέα του ΝΑΤΟ Σολάνα, αμέσως μετά
την παραίτησή του, το 1999, ανέλαβε ρόλο
κοντινό στο... προηγούμενο αντικείμενό
του, ως Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου
της Ε.Ε. και Ύπατος Εκπρόσωπος για την
Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική
Ασφάλειας!
- Μήπως, όμως, δεν έχουμε και πρόσφατο παράδειγμα «ειρηνικής» δράσης της Ε.Ε.; Μόλις πέρυσι, το ΝΑΤΟ επενέβη και στη Λιβύη, όπου η 8μηνη στρατιωτική επιχείρηση εξελίχθηκε σε μια καθαρά ευρωπαϊκή υπόθεση (οι ΗΠΑ απέφυγαν άμεση στρατιωτική εμπλοκή, διαθέτοντας ωστόσο την αεροναυτική βάση της Κρήτης για τις επιχειρησιακές ανάγκες των γαλλικών και άλλων νατοϊκών βομβαρδιστικών), με τη Γαλλία (δια του πρώην προέδρου της Σαρκοζί) να ηγείται και να σηκώνει το κύριο βάρος των αεροπορικών επιδρομών, καταστρέφοντας τη στρατιωτική μηχανή του Καντάφι και αφήνοντας πίσω χιλιάδες νεκρούς. Θυμίζουμε ότι, σ’ αυτόν τον πόλεμο, η Ελλάδα προσέφερε τη βάση της Σούδας και διέθεσε αεροσκάφη για τον αποκλεισμό του εναέριου χώρου της Λιβύης, 1 φρεγάτα και ελικόπτερα έρευνας και διάσωσης.
Οι
διαχρονικοί όσο και αδίστακτοι πολιτικοί
εκπρόσωποι του κεφαλαίου, άλλοτε γεράκια
και άλλοτε φαρισαίοι ειρηνιστές, σε εναλλασσόμενους
ρόλους, δικαιώνουν απόλυτα στην πράξη
το ξεχασμένο, αλλά πάντοτε επίκαιρο, σύνθημα
«ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».
Οι «κοινές
αξίες» με το ΝΑΤΟ
Άλλωστε,
το ομολογούν οι ίδιοι με τον πιο εύγλωττο
τρόπο. Με την ευκαιρία της απονομής του
νόμπελ ειρήνης στην Ε.Ε., ο νυν γενικός
γραμματέας του ΝΑΤΟ (και πρώην πρωθυπουργός
της Δανίας!) Αντερς Φογκ Ράσμουσεν δήλωσε,
μεταξύ άλλων, τα εξής απίθανα:
«Εκφράζω
τα πιο θερμά μου συγχαρητήρια στην Ε.Ε.,
η οποία έπαιξε μείζονα ρόλο για την επούλωση των πληγών
της Ιστορίας και την προώθηση της ειρήνης,
της συμφιλίωσης και της συνεργασίας σε
όλη τη γηραιά ήπειρο».
Σε άλλο
σημείο της δήλωσής του είναι ακόμη πιο
αποκαλυπτικός:
«Από την αρχή, το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. μοιράστηκαν
κοινές αξίες. Η Ε.Ε. είναι ένας βασικός
και ξεχωριστός εταίρος του ΝΑΤΟ. Ελπίζω
στην περαιτέρω ενίσχυση της μεταξύ μας
στρατηγικής συνεργασίας, όπως οι δύο οργανισμοί
μας το έχουν προβλέψει, για την προώθηση
της ειρήνης, της σταθερότητας και της
ασφάλειας» (υπογρ.
δική μας).
Όταν οι
αρχιτέκτονες «για την προώθηση της ειρήνης»(!),
μιλούν την κυνική γλώσσα των πραγματικών
προθέσεών τους, τα σχόλια περιττεύουν.
Όσο για τη συμβολή της Ε.Ε. στη «δημοκρατία και τα
ανθρώπινα δικαιώματα», καλύτερα μαρτυρούν τα 25,5 εκατομμύρια
άνεργοι, τα 115,7 εκατομμύρια φτωχών (σύμφωνα
με τα πρόσφατα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής
Στατιστικής Υπηρεσίας για το 2010) και οι
λαοί του ευρωπαϊκού νότου που βιώνουν
στο πετσί τους τη βάρβαρη πολιτική της
εξαθλίωσης και των κοινωνικών ερειπίων.
Ένας θεσμός, λοιπόν, που δεν διστάζει
να στείλει το στρατό του σε όλα τα μήκη
και τα πλάτη του πλανήτη (μήπως δεν συμμετείχε
στο σφαγείο του Ιράκ; μήπως, σχεδόν όλες
οι ευρωπαϊκές χώρες, δεν διατηρούν στρατεύματα
στο Αφγανιστάν;) εκεί όπου τα συμφέροντα
των ισχυρών κεφαλαιοκρατών του αμφισβητούνται,
ένας ιμπεριαλιστικός όμιλος, ο οποίος
διεξήγαγε πόλεμο, για πρώτη φορά επί ευρωπαϊκού
εδάφους μετά τον Β΄ Π.Π. εναντίον ευρωπαϊκού
κράτους, επιβραβεύεται για τη συμβολή
του στην «προώθηση της ειρήνης
και της συμφιλίωσης»!
Έτσι, επιχειρείται
να προσφερθεί ένα «ηθικό» στήριγμα στο
συγκλονιζόμενο οικοδόμημα της Ε.Ε., που
αναζητεί διέξοδο από την κρίση εντείνοντας
(τι άλλο;) τον άγριο κοινωνικό πόλεμο κατά
των λαών της.
Απέναντι στην αυτάρεσκη
(έως και προκλητικά ειδυλλιακή) δήλωση
του προέδρου της ΕΕ Χέρμαν Βαν Ρομπάι «ας απολαύσουμε
πρώτ’ απ’ όλα την ευτυχισμένη στιγμή»(!)
επιβάλλεται, πρώτ’ απ’ όλα για λόγους
επιβίωσης, να απαντήσουμε με ανυποχώρητους
κοινωνικούς αγώνες, κάνοντας πράξη τα
λόγια του T.S. Eliot ότι «το βραβείο Νόμπελ
είναι για κάποιον το εισιτήριο για την
κηδεία του».
